Według Beckera (1964), laureata Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, kapitał ludzki obejmuje wiedzę, umiejętności i doświadczenie wykorzystywane przez jednostkę, aby dostarczyć wartość firmie. Zdaniem Snell i Dean (1992) ludzie posiadają umiejętności, doświadczenie i wiedzę, które mają ekonomiczną wartość dla firmy. Wiedza i umiejętności reprezentują kapitał, bo zwiększają produktywność. Zgodnie z tą teorią firmy prowadzone przez właścicieli posiadających większe zasoby kapitału ludzkiego powinny lepiej rozpoznawać możliwości rynkowe, generować większe przychody i zyski oraz mieć większą zdolność przetrwania w konkurencyjnym środowisku. 

Wykształcenie jest jedną z podstawowych miar kapitał ludzkiego, a także pewnym sygnałem odnośnie zdolności poznawczych, posiadanej wiedzy, motywacji osiągnięć, sumienności, czy sieci kontaktów (kapitału relacyjnego) przedsiębiorcy.

Analizy Fairlie i Robb (2007) [w których wykorzystano dane z przeprowadzonych przez U.S. Census Bureau badań na próbie ponad 30 tys. przedsiębiorców] wykazały, że wyniki ekonomiczne firm oraz ich zdolność przetrwania są skorelowane z poziomem wykształcenia właściciela. Jeżeli właściciel firmy ma wykształcenie wyższe, to w porównaniu do właścicieli którzy nie ukończyli nawet szkoły średniej, prawdopodobieństwo zamknięcia jego biznesu było niższe, a prawdopodobieństwo uzyskania dużych zysków wyższe.

Badania Gimeno, Folta, Cooper i Yoo (1997) pokazały, że wyższy poziom kapitału ludzkiego (wyrażony osiągniętym poziomem formalnej edukacji oraz doświadczeniami zawodowymi właściciela) pozytywnie wpływa na ekonomiczne wyniki firm. Cooper, Gimeno-Gascon i Woo (1994) w badaniach empirycznych dowiedli, że poziom wykształcenia właściciela firmy ma znaczny wpływ zarówno na zdolność przetrwania, jak i możliwości rozwoju firmy. Według De Clercqa i Arenius (2006) kapitał ludzki odgrywa ogromną rolę już na starcie firmy (w momencie rozpoczęcia działalności). Uzyskanie minimum średniego poziomu wykształcenia zwiększa prawdopodobieństwo uruchomienia własnej firmy.

Analizy Coleman (2007) dowiodły, że kapitał ludzki (mierzony poziomem edukacji oraz doświadczeniami biznesowymi właścicielki) ma pozytywny wpływ na zyski firm prowadzonych przez kobiety. Z kolei badania przeprowadzone przez grupę naukowców – Skuras, Meccheri, Moreira, Rosell i Stathopoulou (2005) – pokazały, że kapitał ludzki (mierzony nie tylko poziomem wykształcenia, ale także odbytymi szkoleniami oraz zdobytymi doświadczeniami zawodowymi) jest głównym czynnikiem sukcesu w działalności gospodarczej. Prowadzący badania w Finlandii Kangasharju i Pekkala (2001) odkryli, że wykształceni właściciele firm lepiej radzą sobie zarówno w czasie recesji (w tej grupie mniejsze jest prawdopodobieństwo wyjścia z biznesu), jak i w czasie boomu gospodarczego (większe prawdopodobieństwo szybkiego wzrostu).

Wyniki dotychczasowych badań empirycznych potwierdzają założenia teorii odnośnie pozytywnego wpływu kapitału ludzkiego na wyniki przedsiębiorstw [zob. tab. 1].