Podstawowym aktem prawnym, który określa „zasady podejmowania, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej (…), w tym prawa i obowiązki przedsiębiorców” jest ustawa Prawo przedsiębiorców (2018, art. 1). Ustawodawca określił na gruncie wskazanej ustawy, że przez działalność gospodarczą należy rozumieć zorganizowaną działalność zarobkową, która wykonywana jest we własnym imieniu oraz w sposób ciągły (Ustawa Pr.Przed., 2018, art. 3). Tak więc, aby dana aktywność mogła zostać uznana powinna być (Lewandowski, 2019, s. 99-100):

1. zorganizowana, czego realizacją są skonceptualizowane lub wdrożone rozwiązania w prowadzeniu danej aktywności, np. odpowiednie warunki świadczenia usług, asortyment, rozwiązania logistyczne,
2. zarobkowa, co przejawia się w nastawieniu na osiąganie zysku (nadwyżki przychodów nad kosztami), przy czym zysk nie musi zostać zrealizowany,
3. wykonywana we własnym imieniu, oznacza to tyle, że podmiot podejmujący się danej aktywności powinien czerpać z niej korzyści, a także co jest kluczowe ponosić związane z nią ryzyko, w tym ryzyko prawne i ekonomiczne,
4. wykonywana w sposób ciągły, co charakteryzuje się w nastawieniu na powtarzalność prowadzonej aktywności, zatem ustawodawca wykluczył z tej definicji działalność jednorazową, czy incydentalną.

            „Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą” (Ustawa Pr. Przed., 2018, art. 4 ust. 1). Zgodnie z tą definicją przedsiębiorcą będzie osoba, która prowadzi działalność gospodarczą, a także osoby prawne wykonujące działalność gospodarczą, a więc np. spółki kapitałowe (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne). Przedsiębiorcą nie jest spółka cywilna, ale wspólnik (wspólnicy) spółki cywilnej (Ustawa Pr. Przed., 2018, art. 4 ust. 2).

            Ustawodawca w ustawie Prawo Przedsiębiorców zawarł inny rodzaj działalności – działalność nieewidencjonowaną. Dzięki temu rozwiązaniu podjęcie przez osobę fizyczną aktywności, z której przychód należny nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę nie będzie uznawane za działalność gospodarczą. Pod warunkiem, że osoba ta nie wykonywała w ciągu ostatnich 60 miesięcy działalności gospodarczej. Gdyby doszło do przekroczenia wskazanego limitu przychodów, wówczas działalność taka staje się aktywność ta staje się działalnością gospodarczą od dnia, w którym nastąpiło owo przekroczenie, z tym że przewidziano 7 dniowy termin na złożenia wniosku o wpis do CEIDG. Działalność nieewidencjonowana nie dotyczy działalności w ramach spółek cywilnych (Ustawa Pr. Przed., 2018, art. 5).

            W konsekwencji dodatkowym kryterium, decydującym o uznaniu danej aktywności za działalność gospodarczą jest poziom osiąganych przychodów. Działalności gospodarczej nie stanowiłoby zatem podjęcie działalności niskoprzychodowej (maksymalne miesięczne przychody 50% minimalnej płacy). Rozwiązanie to wydaje się być właściwe, bowiem umożliwia adeptom biznesu sprawdzenie swojego pomysłu oraz jego ewentualne „doszlifowanie” w realiach gospodarczych, na małą skalę. Mała skala pozwali zminimalizować ryzyko, a z drugiej strony osoby takie, jako że nie są przedsiębiorcami, nie są obowiązane opłacać składek na ubezpieczenia społeczne. Osobowa podejmują się działalności nieewidencjonowanej „może złożyć wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność ta staje się działalnością gospodarczą z dniem określonym we wniosku” (Ustawa Pr. Przed., 2018, art. 5 ust. 2). Wpis taki jest wyłącznie czynnością materialno-techniczną (nie jest to decyzja administracyjna), zatem to nie wpis będzie konstytuował działalność gospodarczą, ale wola osoby wyrażona we wniosku o takowy wpis (Trela, 2018, s. 95). Warto nadmienić, że z faktu, iż dana aktywność nie jest działalnością gospodarczą na gruncie Prawa przedsiębiorców, nie wynika brak obowiązków podatkowych.

            W Polsce najchętniej wybieraną formą prowadzenia działalności gospodarczej jest działalność gospodarcza osób fizycznych. Działalność taka podlega wpisowi do CEIDG. Oprócz zalet w postaci prostoty formy, związana jest ona z pewnym ryzykiem, bowiem przedsiębiorca – osoba fizyczna odpowiada za zobowiązania powstałe w związku z prowadzoną działalnością całym swoim majątkiem, również tym osobistym. Jednoosobowa działalność gospodarcza nie ma odrębnej osobowości prawnej, przez co wszelkie zobowiązania zaciąga na siebie przedsiębiorca, właściciel takiego biznesu. Wobec tego, nie będzie to optymalne rozwiązanie dla branż, czy działalności związanych ze zwiększonym poziomem ryzyka. Popularnością cieszą się również spółki cywilne. Spółka taka nie jest odrębnym od wspólników bytem prawnym, zaś za zobowiązania spółki cywilnej odpowiadają solidarnie wszyscy wspólnicy (Ustawa, 1964, art. 860). Dane dotyczące liczby podmiotów gospodarczych w uwzględnieniem formy prawnej przedstawiono w tabeli 1 oraz na wykresie 1. Część przedsiębiorców decyduje się na zawieszenie działalności gospodarczej, szczególnie w okresie kryzysu pandemicznego zwiększyła się liczba podmiotów, które zawiesiły prowadzenie działalności gospodarczej (tabela 2).